Asıl Hedef İran Değil Türkiye(!)

13 Haziran'da İsrail'in İran'a yönelik gerçekleştirdiği saldırılar, bölgede uzun süredir biriktirilen gerilimlerin artık yeni bir safhaya geçtiğini açıkça ortaya koydu. İsrail Genelkurmay Başkanı Eyal Zamir ve Hava Kuvvetleri Komutanı Tomer Bar'ın, "Tahran yolu açıldı" açıklaması bu saldırının münferit olmadığını, devamının geleceğini gösteriyor.

İsrail savaş uçaklarının Suriye hava sahasını kullanarak Irak'ın kuzeyindeki Barzani bölgesi üzerinden İran'a yönelmesi, sadece askeri bir hamle değil, stratejik bir mesajdı. Bu güzergâhın kullanılması, Suriye'deki dengelerin İsrail lehine ne denli değiştiğini de gözler önüne seriyor. Artık Suriye, İsrail için engel teşkil etmiyor. Suriye'deki rejim değişikliği sonrası, bu ülkenin hava sahası adeta İsrail'e açık bir koridor haline geldi. Oysa bir zamanlar, İran'a yönelik her İsrail girişimi Lübnan'dan, Suriye'den, hatta Yemen'den sert tepkilerle karşılaşırdı. Ancak bugün, o caydırıcı tepki verebilecek güçlerin ya ortadan kaldırıldığına ya da etkisiz hale getirildiğine tanıklık ediyoruz.

Bölge dengelerinin nasıl bu denli değiştiğini anlamak için yakın tarihe kısa bir yolculuk yeterli. 1991 yılında Körfez Savaşı başladığında Prof. Dr. Haydar Baş, "Irak'ı parçalayacaklar, asıl hedef Türkiye'dir" diyerek uyarıda bulunmuştu. Bugün baktığımızda bu tespitin sadece bir öngörü değil, bölge planlarının erken okunmuş bir haritası olduğunu anlıyoruz. ABD'nin desteklediği YPG'nin Fırat'ın doğusunu ele geçirmesi ve ardından batıyla birleştirme çabasıyla Akdeniz'e uzanacak bir "İsrail koridoru" oluşturulacağı yıllardır konuşuluyordu. Ancak öyle görünüyor ki, bu koridor artık sadece Fırat'ın doğusu değil, Suriye'nin tamamını kapsayacak şekilde genişletiliyor.
 

İsrail'in İran'a yönelik son saldırısı, yalnızca bir güvenlik meselesi değil; aynı zamanda bölgesel bir vizyonun uygulamaya geçirilme adımıdır. Bugün İsrail, İran'ın dini, tarihi ve kültürel merkezlerini hedef alarak aslında bir medeniyete saldırıyor. Hüseyin Baş'ın İstanbul'da düzenlenen Gadir-i Hum Bayramı'ndaki konuşmasında dile getirdiği gibi, İran'ın nükleer gücünden çok onun taşıdığı değerler hedef alınıyor. Meşhed şehrinde, İmam Rıza Türbesi yakınlarının bombalanması bu niyetin açık göstergesidir.

Eskiden İsrail'in karşısında caydırıcı güçler vardı: Lübnan'da Hizbullah, Suriye'de Esad rejimi, Yemen'de direniş grupları… Ancak bugün bu unsurlar ya zayıflatıldı ya da devre dışı bırakıldı. Özellikle Hasan Nasrallah gibi isimlerin ortadan kaldırılması ve Suriye'de rejimin tasfiye edilmesiyle İsrail adeta bölgeyi serbestçe geçebilen bir güç haline geldi. Artık İsrail'in savaş uçakları Suriye hava sahasını kullanarak İran'ı vurabiliyor, oysa İran aynı güzergâhı kullanarak İsrail'e ulaşamıyor. Bu bile tek başına dengelerin nasıl değiştiğini gözler önüne seriyor.

Türkiye İçin Stratejik Uyanış Zamanı

Yaşanan gelişmelerin sadece İran'ı ilgilendirdiğini düşünmek büyük bir yanılgı olur. Türkiye de bu denklemin bir parçası, hatta bazı planların nihai hedefidir. Büyük Ortadoğu Projesi'nin (BOP) haritasında sadece İran değil, Anadolu da vardır. Mezopotamya'dan Akdeniz'e uzanan stratejik koridorun güvenliği için Türkiye'nin istikrarsızlaştırılması, parçalanması ve zayıflatılması gerektiğine inanan bir yapıdan söz ediyoruz.
 

Bölgeye yerleşen ABD üsleri, Barzani yönetimiyle derinleşen iş birlikleri, PKK/YPG üzerinden yürütülen siyasal mühendislik çalışmaları bu büyük planın parçalarıdır. Bugün Suriye'nin kuzeyinde veya Irak'ın kuzeyinde yaşananlar, yarın Türkiye'nin güneydoğusunda benzer bir yapının inşasına zemin oluşturabilir. Bu nedenle Türkiye'nin içinde bulunduğu anayasa tartışmalarında, "yeni bir anayasa ile çözüm" arayışı, terörle mücadeleye değil, tam tersine ülkenin üniter yapısına zarar verecek bir sürece kapı aralayabilir.

Hüseyin Baş'ın da ifade ettiği gibi, bu coğrafyada ayrılık zamanı değil, birlik zamanıdır. Medeniyetimizin, tarihimizin ve inancımızın hedef alındığı bir süreçte, siyasi rekabetlerin ötesine geçip ortak bir savunma hattı oluşturmak kaçınılmaz hale gelmiştir. Ehl-i Beyt etrafında kenetlenmek, sadece dini bir sembol değil, aynı zamanda kültürel ve stratejik bir direniş hattıdır.

Türkiye'nin, İsrail'in bölgedeki Truva atı haline gelmiş terör örgütleriyle müzakere yerine mücadele etmesi, anayasal düzenini bu tehditler çerçevesinde koruma altına alması ve dış politikada kararlı bir tutum sergilemesi artık bir tercih değil zorunluluktur. Aksi halde Türkiye, tıpkı Suriye gibi, tıpkı Irak gibi bir "geçiş ülkesi" haline gelir; bu da çok daha büyük bir tehdit dalgasını beraberinde getirir.

Artık gözlerimizi açmalı, uyarıları ciddiyetle değerlendirmeli ve siyasi farklılıkları bir kenara bırakarak bu coğrafyanın evlatları olarak ortak bir geleceğe sahip çıkmalıyız. Aksi halde, tarih yine tekerrür eder ama bu kez bedeli çok daha ağır olur.